Triangle Electroacoustique to jeden z najstarszych francuskich producentów zestawów głośnikowych. Choć ostatnie, wciąż dostępne w sprzedaży, jubileuszowe modele wprowadzono z okazji czterdziestych urodzin firmy, w tym momencie jesteśmy już w połowie drogi do kolejnej okrągłej rocznicy (Renaud de Vergnette założył firmę Triangle w 1980 roku). Wszyscy znamy tę historię - meloman i pasjonat sprzętu hi-fi uważał, iż dostępne na rynku głośniki nie odpowiadały jakością dźwięku jemu i wielu klientom, dlatego postawił sobie za cel stworzenie głośników charakteryzujących się czystym, dynamicznym i naturalnym brzmieniem. Wielu audiofilów potrafi też wskazać kilka elementów charakterystycznych dla zestawów tej marki. Celulozowe głośniki średniotonowe z zawieszeniem w kształcie harmonijki, tubowe tweetery, wysoka skuteczność, ciekawy system zapobiegania wibracjom z dużym kolcem, na którym opierają się kolumny podłogowe czy wreszcie ekstrawaganckie wykończenia. Sam niemal z pamięci wymieniam te wynalazki po testach takich modeli jak Comète 40th Anniversary Edition, Magellan Cello 40th, Borea Active BR02 BT czy opisywanych niedawno bezprzewodowych monitorów Capella. Żaden produkt nie opowie nam jednak o historii, filozofii i planach firmy, dlatego postanowiłem porozmawiać z Elodie Deveau, piastującą funkcję kierownika sprzedaży.

Jak złożyć system stereo? To pytanie na pewnym etapie zadawał sobie każdy, kto uważa się za melomana lub audiofila. Prostej odpowiedzi niestety nie ma, bo nawet doświadczeni miłośnicy muzyki i sprzętu audio wciąż szukają swojego ideału. Osobom przymierzającym się do zakupu swojego pierwszego systemu audio można jednak wytłumaczyć kilka podstawowych kwestii. Choć nikt nie gwarantuje, że z taką wiedzą uda się skonfigurować najlepszy zestaw na świecie, możemy w ten sposób pomóc niezorientowanym uniknąć pewnych podstawowych błędów i wytłumaczyć, o co tak naprawdę w tej zabawie chodzi. Jak wynika z naszych doświadczeń, wielu początkujących audiofilów bardzo takiej pomocy potrzebuje, dlatego pochylamy się nad tą sprawą, a żeby wszystko było możliwie jasne i klarowne, rozbijemy tę "pierwszą lekcję audiofilizmu" na siedem łatwych do opanowania kroków.

W erze streamingu coraz więcej melomanów sięga po muzykę na fizycznych nośnikach, czego doskonałym przykładem stały się płyty winylowe. Renesans gramofonów i czarnych krążków trwa już co najmniej dekadę. Tłocznie płyt winylowych pracują na pełnych obrotach. Produkcję wznawiają nawet największe wytwórnie, a dla artystów wydających nowy album brak wersji LP jest ogromnym niedopatrzeniem. Zapomniany niegdyś format stał się teraz jednym z głównych źródeł przychodów dla branży fonograficznej. Widząc rosnącą popularność płyt winylowych, niektórzy eksperci zaczęli trochę prześmiewczo przewidywać, że niebawem wzrośnie również sprzedaż płyt kompaktowych. Jeszcze kilka lat temu wydawało się to niemożliwe, ale oto spełniło się - po raz pierwszy od wielu, wielu lat odnotowano wzrost sprzedaży "cedeków". Na rynku pojawiają się także nowe odtwarzacze, od najprostszych, przenośnych po te najbardziej zaawansowane. Obrońcy liczącego sobie czterdzieści lat formatu radują się i wiwatują. Czy to początek kolejnej rewolucji, czy może jednak fałszywy sygnał, który koniec końców niczego nie zmieni?

Streaming - to pojęcie niemal całkowicie zdominowało świat sprzętu hi-fi. Na przestrzeni dziesięciu lat ten sposób słuchania muzyki przeszedł ewolucję od ciekawostki technologicznej interesującej tylko najbardziej postępowych melomanów i audiofilów do czegoś, co jest dla nas zupełnie naturalne i oczywiste. Dla wielu osób streaming to nieodłączna część codziennego funkcjonowania, podstawowe źródło muzyki w smartfonie, na komputerze, w samochodzie i domowym systemie stereo, od tych najprostszych po najbardziej ekscentryczne i luksusowe. Nie wszyscy jednak poruszają się po świecie cyfrowej muzyki z taką łatwością, jakby robili to od urodzenia. Nierzadko zdarza się też, że o ile słuchanie muzyki z jednego z serwisów strumieniowych z wykorzystaniem słuchawek lub głośnika przenośnego nie stanowi dla kogoś problemu, o tyle wejście na wyższy poziom, szczególnie w kwestii jakości brzmienia, stanowi już wyzwanie. Postanowiliśmy więc poświęcić jeden artykuł streamingowi jako takiemu i omówić całe zjawisko od początku do końca.

Co roku na przełomie października i listopada nachodzi mnie refleksja, że polscy melomani i audiofile są w czepku urodzeni. Nie dość, że dostęp do muzyki jest niemal nieograniczony, rynek sprzętu stereo jest bogaty i niezwykle różnorodny, a największe miasta naszego kraju i letnie festiwale muzyczne stały się obowiązkowymi punktami w kalendarzu gwiazd światowego formatu, to jeszcze znajdujemy się niemal w samym centrum akcji jeśli chodzi o wystawy aparatury dla złotouchych. Do Monachium, gdzie odbywa się największa w Europie impreza tego typu, mamy na tyle blisko, że w jeden dzień można tam śmignąć samochodem, a jeśli ktoś woli transport powietrzny, to lot trwa tak krótko, że ledwo jest czas na wypicie kawy i schrupanie wafelka. Druga pod względem wielkości wystawa sprzętu audio-video na naszym kontynencie - z punktu widzenia zwiedzających nawet ciekawsza, bo nastawiona właśnie na nich, a nie na handlowców i dystrybutorów z najodleglejszych zakątków świata - odbywa się u nas, w Warszawie. Obskakując oba te wydarzenia, można już dać sobie spokój, chyba że kogoś kręci jeżdżenie do Pragi, Zurychu, Paryża, Bristolu lub Edynburga, aby raz jeszcze zobaczyć niewielką część tego, co pokazano wcześniej w na High Endzie i Audio Video Show. Nic dziwnego, że do Warszawy zjeżdżają się nie tylko audiofile z Polski, ale właściwie cała międzynarodowa śmietanka branży audio, w tym konstruktorzy, przedsiębiorcy i dziennikarze. Móc zwiedzić taką wystawę, zobaczyć tyle nowości, spotkać tylu fajnych ludzi, a następnie zjeść kolację we własnym domu to jak trafić szóstkę w totka.

W naszym magazynie koncentrujemy się na treściach kierowanych do entuzjastów i osób żywo zainteresowanych sprzętem stereo. Niezależnie od aktualnych reguł działania internetowych wyszukiwarek czy liczby przypadkowych wizyt na danej stronie bazę czytelników stanowią ludzie dysponujący sporą wiedzą i doświadczeniem w tym temacie. Nawet oni muszą jednak dostrzegać pewną lukę w naszych publikacjach. Skupiamy się bowiem na rynkowych nowościach i testach, od czasu do czasu uzupełniając je poradnikami, reportażami czy wywiadami. Zadaniem tych artykułów jest pokazanie aktualnych trendów w branży audio i sprawdzenie choćby części dostępnego na rynku sprzętu. Komentarze i pytania czytelników również w znakomitej większości krążą wokół jednej kwestii - co wybrać, co kupić i co z czym połączyć, aby uzyskać jak najlepsze brzmienie. Załóżmy jednak, że ten problem magicznie się rozwiązał - nagle wiemy już, jak ma wyglądać nasz system stereo i przystępujemy do działania. Ba! Pudełka ze sprzętem i niezbędnymi akcesoriami czekają już pod naszymi drzwiami. Co dalej? Jak bezpiecznie rozpakować nasz nowy nabytek, jak go podłączyć i ustawić, a wreszcie jak go użytkować, aby służył nam jak najdłużej? Właśnie takimi, najczęściej omijanymi szerokim łukiem, zagadnieniami zajmiemy się w niniejszym poradniku.

Z muzyką i sprzętem grającym jestem związany od zawsze, a wszystko za sprawą prowadzonego przez mojego ojca sklepu z płytami i komponentami stereo. Przez nasz dom przewinęły się setki wzmacniaczy, magnetofonów, odtwarzaczy CD, gramofonów, tunerów, kolumn głośnikowych, albumów, koncertów i boxów płytowych z najróżniejszych epok. Każdego dnia obcowałem z rozmaitym sprzętem muzycznym, nic więc dziwnego, że wraz z wiekiem i kształtowaniem się moich upodobań zmieniały się również zestawy audio, na których słuchałem muzyki. Sukcesywnie ulepszałem każdy z nich, wymieniając poszczególne elementy na lepsze. Zadanie to było tym łatwiejsze, że miałem stały dostęp do różnorakich urządzeń i mogłem eksperymentować. Jeżeli coś mi się spodobało, zaczynałem odkładać na to pieniądze.

Wyobraźcie sobie, że siedzicie w przyciemnionym klubie jazzowym w latach czterdziestych XX wieku. Mężczyźni noszą eleganckie, dopasowane garnitury, we włosach mają brylantynę, a w dłoniach dzierżą cygara lub papierosy. Kobiety ubrane są w wytworne suknie, ich fryzury i makijaże powalają, a niektóre z nich palą papierosy w lufkach. Dym unosi się olbrzymią chmurą nad okrągłymi stolikami, a barmani kręcą się wokół błyszczących, kolorowych trunków, polewając je przybyłym. Na scenie, na której stoi prężnie srebrny, elegancki mikrofon, powoli pojawiają się muzycy. Perkusista Paul Cook zasiada za skromnym zestawem perkusyjnym i poprawia stołek, Andrew Hale rozgrzewa palce, muskając cichutko klawisze fortepianu, Paul Denman wypróbowuje struny kontrabasu, a Stuart Matthewman na zmianę stroi gitarę i poprawia ustnik saksofonu. Reflektor rzuca snop światła na mikrofon, a na scenę wychodzi ona... Elegancka, kobieca, szykowna i zmysłowa. Sade Adu chwyta za statyw i nagle rozmowy cichną, kilka osób odchrząkuje, zespół zaczyna grać rasowy smooth jazz. Wszyscy na widowni są całkowicie oczarowani przepiękną barwą głosu i hipnotyzującą prezencją artystki. I teraz zaskoczenie - to wszystko tak naprawdę dzieje się 40 lat później, w latach osiemdziesiątych, kiedy na świecie królowały syntezatory, elektroniczna perkusja, marynarki z komicznie przerośniętymi poduszkami wszytymi w ramiona, plerezy i trwałe o dziwnych kształtach, a na scenie wili się w konwulsjach starzy rockmani, próbujący odnaleźć się w nowej rzeczywistości i przywdziewając obcisłe skóry z ćwiekami, drąc się w niebogłosy.

No i jak tu - w kilku akapitach - opisać zespół takiego kalibru jak Led Zeppelin? Grupa, która dosłownie wstrząsnęła światem muzycznym niczym ciężkie kroki tytana z mitologii greckiej i uwiodła serca milionów słuchaczy jak nimfa leśna uwodzi maluczkich w dawnych klechdach. Pioruny perkusyjnych uderzeń sprowadzane na ten świat przez Johna Bonhama, inkrustowane do granic możliwości solówki gitarowe Jimmy'ego Page'a, wielowątkowe, multiinstrumentalne pasaże i głębokie, basowe tąpnięcia Johna Paula Jonesa, oraz niesamowity, przebijający ściany, niosący się echem przez doliny i uderzający prosto w serce wokal Roberta Planta to składniki, które wymieszały się w sposób idealny, tworząc eliksir, któremu nie sposób się oprzeć. Malkontentom, którzy chętnie powiedzieliby, że mam zamiar opisywać "muzykę starych dziadów", przypominam, że członkowie jednego z najlepszych młodych zespołów rockowych ostatnich lat - Grety van Fleet - wychowywali się na twórczości Led Zeppelin, a powiedzieć, że ich płyty są inspirowane dokonaniami Planta i kolegów, byłoby niedopowiedzeniem stulecia. Myślę, że przy tak barwnej historii zespołu i tak rozbudowanej dyskografii byłoby grzechem pominąć latającego cepelina, dlatego najwyższa pora to zmienić.

Wreszcie stało się to, co zdaniem wielu audiofilów stać się musiało, a może nawet nastąpiło to odrobinę za późno. Serwis strumieniowy TIDAL poinformował swoich użytkowników o "nadchodzących zmianach w formatach audio", a treść zamieszczonego na stronie serwisu komunikatu jest w gruncie rzeczy bardzo prosta - TIDAL "wychodzi" z formatów MQA i 360 Reality Audio. Zmiany mają wejść w życie 24 lipca. Na potrzeby dźwięku stereofonicznego formatem wybranym i wspieranym przez serwis teraz, a także w przyszłości będzie FLAC, natomiast w przypadku dźwięku przestrzennego będzie to Dolby Atmos.